Ilse weet wat eenzaamheid is

Eenzaamheid is er overal, maar in een grote stad als Amsterdam is ze soms wel heel nadrukkelijk aanwezig. Eén van de vele eenzame Amsterdammers is Ilse. Ilse, een vrouw van Surinaamse afkomst, is 82 jaar. Ze woont sinds 1963 in Nederland.

Ze is getrouwd geweest en heeft vijf dochters waar ze niet of nauwelijks contact mee heeft. Familie heeft ze ook niet of nauwelijks meer. We zoeken haar op in haar sober ingerichte appartement. Om de kou buiten te houden liggen er sjaals tegen de plinten en over de kieren van het appartement. Op tafel liggen naast de Bijbel twee dagboeken; ‘’verzamelde aren’’ en ‘’vrouwen uit de Bijbel" van Matthew Henry. Op de vensterbank staan een vijftal kaarten. “In oktober was ik jarig. Ik heb toen één kaart gekregen van studenten die een project deden over eenzaamheid. De andere kaarten heb ik erbij gezet om het gezelliger te maken.”

Voelt u zich eenzaam?
“Ja, heel erg. ‘s Morgens gaat het nog wel. Dan dank ik de Heere voor de nieuwe dag en ga ik zingen. Ik zing niet zo mooi, maar er is toch niemand die het hoort. Vroeger leerden we bij de Evangelische Broederschap veel liederen. Die zing ik. ’s Avonds is het heel moeilijk… Dan ga ik maar vroeg naar bed….”

Bent u niet aangesloten bij een kerk?
“Kerkelijk was ik aangesloten bij de Evangelische Broedergemeente. Toen ik langere tijd in het ziekenhuis lag en ik de gemeente hiervan op de hoogte bracht, was er niemand die op bezoek kwam. Ook tijdens de revalidatie-periode kwam er niemand langs. Wel lag er bij thuiskomst een verzoek om de contributie te betalen. Nu ga ik niet meer naar de kerk.”

Zoekt u wel contact?
“Zomers ging ik soms met een reisje mee naar een of ander plaatsje in Nederland. Maar iedereen heeft al iemand waar die mee op reis gaat. Dan ben je toch alleen. Toch vond ik die uitjes wel leuk.”

U leest elke dag de Bijbel. Waarom?
“Ik vind de geschiedenissen erg mooi. Het leert me veel over God, wie Hij is. Die geschiedenis van Job hè… door niemand begrepen, wat was hij alleen.”
We spreken hier nog over verder en bidden samen tot God, Die Zijn enige Zoon naar deze aarde heeft gezonden. Geheel onbegrepen door de mensen en zelfs door hen veracht, wilde Hij deze weg gaan om zondaren zalig te maken.
Als ik weer verder wil gaan om naar mijn vader op bezoek te gaan, die ook alleen zit, veert Ilse overeind. “Mag ik zijn adres?", vraagt ze. ‘’Dan kan ik hem een kaart sturen. Weet je wel hoe leuk het is om een kaart te krijgen?”